Fraser Island

Lieve allemaal,

We zijn weer terug van ons tripje naar Fraser Island, hier hebben we veel beleefd! Momenteel zijn we onderweg naar Agnes Water en Town of 1770, de plek waar James Cook voor het eerst aan land kwam in Australië.

Donderdagmiddag hadden we een briefing over wat we mee moesten en gingen doen op Fraser Island met onze groep. Onze Fraser groep bestond uit 31 backpackers tussen de 17 en 35 jaar oud uit allemaal verschillende landen. Vooral mensen uit West-Europa, maar ook een meisje uit Argentinië met wie we veel hebben opgetrokken, heel gezellig. Het inkopen, bereiden en koken van de maaltijden deed je met een eetgroep van 8 personen, gebaseerd op je nummer dat je kreeg bij het inchecken in het hostel. We zaten met een stel uit Zwitserland en voor de rest Engelsen in de groep.

Vervolgens konden we alles in een eigen grote coolbox doen en de lunch bereiden voor de eerste dag. ’s Avonds werd er van iedereen verwacht dat ze om half 11 in bed lagen (er hingen overal in het hostel posters met onze bedtijd) omdat de wekker alweer om 5 uur ging.

Vrijdagochtend hebben we voor 6 uur ’s ochtends uitgecheckt en kregen we een video te zien over de gevaren op Fraser en waar je op moest letten bij het rijden in de 4-wheel-drive (4WD). Vervolgens konden we in auto’s en op weg naar de veerboot. We gingen met 4 auto’s waarbij de eerste auto van onze gids was met als passagiers niet-rijders. Daarachter waren drie auto’s waarbij in elke auto 5 of 6 rijders zaten en een paar niet-rijders. We hadden een veerboot die erg lang duurde en op een andere plek aanmeerde dan gewoonlijk aangezien de veerboot de dag ervoor bij de gewone haven op de rotsen was gevaren waardoor de aandrijving niet meer goed werkte. Eenmaal op het eiland reden we meteen off road en kon het avontuur beginnen.

Off road was ook echt off road, je moest precies in het spoor van de auto voor je rijden anders slipte de auto alle kanten op. De weg bestond namelijk alleen maar uit zacht zand met een strook van ongeveer 40 cm hoog tussen de beide voorwielen van de auto. Verder reed je om de haverklap door ‘Betties’, die naam was al snel ontstaan voor alle gaten en kuilen in de weg want ‘bump’ roepen was zo saai. Betty werd bij (ongeveer) elke hobbel door de auto geschreeuwd zodat de mensen op de achterste bank wisten dat ze zich vast moesten houden. Wij hebben ook ieders een stuk gereden. In het begin was het vrij spannend maar we hadden goede ‘co piloten’ dus het kwam helemaal goed. Het was erg geconcentreerd rijden maar wel heel gaaf om een keer gedaan te hebben! Verder beschikten alle autos over een walkietalkie en moesten we altijd in dezelfde volgorde rijden. De walkietalkie werd niet alleen voor nuttige dingen gebruikt zoals tips van onze gids Syd, maar ook om spelletjes te spelen (om de beurt een zin bedenken voor een verhaal), grappen te maken en karaoke.

Allereerst zijn we naar Lake Wabby gereden en vervolgens zijn we doorgereden naar Lake Birrabeen. Allebei de meren hebben super wit zand waardoor het water helder blauw is. Het zand was zo zacht dat het ideaal was voor een scrub beurt en al snel stonden we onze voeten, handen, armen, benen en gezicht te scrubben. Het voelde heerlijk zacht! Het weer was redelijk zonnig en bewolking met een frisse wind waardoor zwemmen een beetje te koud was. We hebben geluncht bij een picknick area die omgeven was door een hoog hek tegen de dingo’s. Dit zijn hondachtigen die op het eiland leven en gevaarlijk kunnen zijn. Vroeger waren er namelijk paarden op het eiland en dit waren de prooien voor de dingo’s. Sinds een tijd zijn er geen paarden meer en gaan de dingo’s achter kleine kinderen en mensen aan.

Tot slot zijn we naar Central Station geweest en in een dorpje geweest. Alle dorpjes op het eiland zijn te betreden door een wildrooster met daarop schokdraden tegen de dingo’s. Daarnaast hangt in elke openbare WC een poster met de regels van het eiland qua afval en voedselgebruik en hoe je jezelf beschermt tegen de dingo’s: ‘Be dingo safe!’.
We reden de hele dag rond in het binnenland, door het regenwoud. Deze paden waren van zacht zand, alleen een enkele keer in een klein dorpje was er wat asfalt en schakelden we weer terug naar de 2WD. De route was af en toe erg stijl en kronkelde behoorlijk. Af en toe waren er plekken waar je tegenliggers kon passeren of ingehaald kon worden maar meestal hoopten we maar heel erg niemand tegen te komen zodat we niet in de achteruit hoefden op deze wegen.

Ons kamp lag in de duinen en was omringt door schokdraad tegen de dingos. Het bestond uit negen opgezette tenten, elk voor vier personen. Daarnaast was er een grote tent met banken en tafels, een aanhanger met een kook- en opberggedeelte en een echte Aussie BBQ. De WC was buiten het dingo hek, maar met een zaklantaarn (om de slang te zien mocht je die tegen komen) en een dingostick (een PVC buis om je te weren tegen de dingo’s) was het veilig om naar de WC te gaan.

’s Avonds hebben we heerlijk gegeten met de op de BBQ bereidde maaltijd en hebben we wat gedronken en gezellig gekletst met groepsgenoten. We zijn nog het strand op geweest om met zijn allen naar de sterren te kijken en na een spinnen en slangen check kropen we in ons bedje.

Omdat Fraser Island op de Unesco Werelderfgoedlijst staat wordt er streng gelet op het behoud van de natuur. Om deze reden mogen de tours maar op bepaalde tijden en dagen bij de bezienswaardigheden van het eiland zijn, hierdoor kunnen tours hun planning niet echt veranderen. Zaterdag lagen al onze stops bij of aan het strand (tevens de snelweg van het eiland) en waren we dus afhankelijk van de getijde of we over het strand konden rijden. We moesten vroeg op, want het werd hoog water en dan is het strand bijna helemaal weg op bepaalde punten. Daarnaast is het verboden twee uur voor en twee uur na hoog water op het strand te rijden.

Allereerst zijn we naar Maheno Shipwreck geweest. Dit is een oud schipwrak wat al bijna 100 jaar in de branding ligt en is het logo van het eiland is geworden. Hierna zijn we naar Eli Creek gereden. Onderweg kwamen we langs een punt op het strand waar het erg lastig was met je auto langs te gaan aangezien het al hoogwater werd. Wanneer je eenmaal in een golf terechtkomt, kan dit erg gevaarlijk zijn aangezien je door de kracht kunt omtollen en vast kunt komen te zitten doordat zand rond je wielen wordt weggeslagen. Er waren dan ook twee auto’s die dit waarschijnlijk was overkomen die ochtend en de auto’s dreven nu in de branding. Wij moesten vaart maken en Eli Creek oversteken voor we ‘vastzaten’ voor de Creek en het noorden van het eiland niet meer konden bereiken. Dit is een riviertje dat vanaf het midden van het eiland naar zee stroomt en hier uitmondt. Vanaf zee is er een pad gemaakt meer het binnenland in, daar kun je het water in en kun je je terug laten drijven naar zee. Toen we hier waren was het mooi weer en het water is altijd zo’n 18 graden, zelfs in de winter zoals nu! We hebben ons heerlijk een aantal kregen dobberend terug naar zee laten drijven.
Vervolgens zijn we naar de Pinnacles geweest. Dit zijn gekleurde rotsen in oranje-, geel- en witachtige kleuren. De Aboriginals geloven dat de Regenboog god deze gekleurde zandformaties creëerde.

Hierna werd het hoog water en zijn we het binnenland ingereden en hebben we in Happy Valley geluncht, eveneens weer op een plek waar we veilig waren voor de dingo’s. Van onze gids hoorden we dat er maar liefst vier auto’s in de oceaan waren terecht gekomen die ochtend, terwijl normaal gesproken maar een aantal per jaar dit overkomt! Deze auto’s zijn door het zoute water niets meer waard, moesten allemaal worden gesleept en naar het vaste land worden gebracht. Dit kost een kapitaal waardoor we ons extra realiseerden dat we moesten oppassen.

Na hoogwater zijn we over het strand doorgereden naar het noorden van het eiland waar Indian Head gelegen is. Dit is bijna het meest oostelijk gelegen punt op het eiland waarbij je een 360◦ uitzicht hebt over het binnenland, twee stranden en de oceaan. Normaal gesproken zijn vanaf dit uitkijkpunt tijgerhaaien, dolfijnen en walvissen te zien, maar het water was vrij ruig door de harde wind waardoor we helaas geen wildlife hebben gezien. Daarna zijn we doorgereden naar de Champagne pools. Dit is een soort lagune gevormd in vulkanisch gesteente waardoor het is afgesloten van de zee en de gevaren daar in. Ze worden de Champagne pools genoemd omdat de golven op de rotsen stukslaan en hierdoor lijkt het schuim op de bubbels van de champagne.

Op de terugweg naar het kamp kwamen we langs de plek waar we eerder de twee auto’s in het water zagen. Aan het eind van de middag werden ze geborgen en we hebben hier nog even de ramptoerist uitgehangen. Aangezien het laag water was, konden de auto’s makkelijker worden uitgegraven en klaargemaakt om ze te bergen.

Eenmaal aangekomen op het kamp hebben we eten gemaakt en gedronken met onze groepsgenoten. Het was tevens een soort verjaardagsfeestje, want een Duitse jongen was jarig de volgende dag. En aangezien we zondag niets mochten drinken in verband met rijden, vierden we het volgens een Britse traditie (de jarige moest een drankje drinken bestaande uit alle (fris)dranken die iedereen mee had) en proostten we op zijn verjaardag.

Zondagochtend, bij het opstaan werden we verrast door een gast waar we al vele (griezel) verhalen over gehoord hadden. Op ongeveer een meter van ons kamp lag in een struik een slang (Carpet snake) van bijna twee meter ons aan te kijken. Hij was gelukkig niet giftig maar scheen wel te kunnen spugen. Op veilige afstand zorgde hij voor prachtige foto’s. De eerste activiteit van die dag was een mogelijkheid om een rondvlucht boven Fraser te maken. Het vliegtuigje stijgt op en landt op het strand. Helaas had het de hele nacht geregend en ook nog in de ochtend waardoor de vliegtuigen niet naar het eiland konden komen en het zicht erg slecht was. We hebben wat tijd doorgebracht in Happy Valley om het weer af te wachten. Helaas werd het niet veel beter dus vliegen ging niet door. Het had ons een leuke ervaring geleken.

De lucht brak wat meer open en een voorzichtig zonnetje brak door toen we aankwamen bij Lake McKenzie. Dit was fijn aangezien dit eveneens een super wit strand had en helder blauw water, dit is het mooiste meer van het eiland. Het meer staat erom bekend dat je met het zand je kunt scrubben, maar ook je tanden en haren kunt wassen. Sommige groepsgenoten hebben de laatste twee opties geprobeerd en waren erg tevreden over hun zachte haren, dan wel baard. Zand op de tanden was toch niet zo prettig.

Als allerlaatst zijn we naar Kingfisher Bay gereden, dit is een resort gelegen bij de haven. Hier hebben we onze laatste lunch van de reis gehad en voordat we op de boot terug gingen, hebben we nog een wandeling gemaakt naar een uitkijkpunt.

Op de weg terug naar Hervey Bay reden we langs allemaal valleien. De gids sloeg opeens een kleine oprit in een wees ons op een aantal kangoeroes die daar stonden. Toen we omkeken zagen we aan de andere kant van de straat nog veel meer. Ze kwamen met zijn allen in beweging en sprongen zonder enige moeite over de omheiningen van de tuinen. Toen we door reden zagen we aan onze linker kant een groep van minstens dertig kangoeroes met zijn allen wegspringen. Een prachtig gezicht!!

Eenmaal weer bij het hostel hebben Evelien en ik boodschappen ingeslagen voor de komende dagen. Daarna hebben we gedouchte, wat weer erg fijn was na drie dagen. Met ongeveer de helft van onze groep zijn we uiteten geweest bij de Domino’s Pizza om het Fraser avontuur met z’n allen af te sluiten. Daarna hebben we nog een paar drankjes gehad in het hostel, afscheid genomen en zijn we vroeg ons bed ingedoken aangezien iedereen erg moe was van afgelopen dagen. We hebben als een blok geslapen!

Maandagochtend zijn we vroeg opgestaan, hebben we ontbeten en zijn we vroeg de weg op gegaan. We hebben drie dagen om in Airlie Beach te komen vanaf waar we vertrekken naar de Whitsundays!

Liefs, Ilse